Het jy al ooit gewonder hoe 'n hond se anatomie lyk? Dit lyk dalk nie so nie, maar die sagte pels verberg 'n komplekse en robuuste skelet, met baie meer bene as mense! Net vir jou om 'n idee te hê, terwyl 'n volwasse individu 206 bene het, het 'n volwasse hond meer as 300 - maar dit stop nie daar nie! Selfs die stert van hierdie dier het werwels en daarom, in die geval van die hond, word die skelet in verskeie dele verdeel: kop, nek, bolyf, ledemate en stert. Vir jou om bewus te wees van die besonderhede oor hondebene, kyk na hierdie artikel wat Patas vir jou voorberei het.

Anatomie van die hond het meer as driehonderd bene!

Wanneer die onderwerp is anatomie van die hond hond, bene verander volgens die ras en geslag van die dier. Honde het gemiddeld 319 tot 321 bene en katte het tot 230 bene, terwyl die menslike skelet uit 206 bene bestaan.

Nog 'n verskil tussen die hond en menslike skelet is in die tande: in vergelyking met die menslike tandheelkundige boog, die honde-gebit is sterker en meer robuust, met goed-ontwikkelde honde. 'n Interessante detail is dat omdat hulle viervoetiges is, die ruggraat van honde (en ook katte) 'n brug is om al hul gewig te dra, terwyl ons ruggraat as 'n basis van ondersteuning werk om ons regop te hou

Oor die algemeen, die samestelling van die honde anatomie is dieselfde vir alle rasse, maar daar is 'n kategorie vir elke tipe snuit: 'n brachycephalic rashet 'n kort snoet, mesokefalies is 'n medium snoet en dolichocephalic is die langste.

Die werwels in die hondskelet het vier dele: servikale, torakale, lumbale en caudale

Hondwerwels is saamgestel van vreemde en onreëlmatige bene, wat van die kop tot by die stert loop. Hulle is gemaak om verskeie organe, hoofsaaklik die rugmurg te beskerm, ondersteun die hele gewig van die dier en is noodsaaklik vir voortbeweging en buigsaamheid.

Soos katte het hulle sewe nekwerwels, 13 torakale werwels, 7 lumbale werwels en tot 20 caudale werwels. Maar terwyl katte meer buigsaamheid in hul ruggraat het, dra honde meer fermheid. As jy nuuskierig is oor hoe die hond se skelet verdeel is, kyk na die lys hieronder wat elkeen beskryf:

• Servikale werwels: is aan die basis van die nek verbind en bevat deel van die skapula wat in die torakale streek is. Basies is hulle die benige basis van die nek.
• Torakale werwels: met die borsbeen aan die onderkant en die toraks agter, hierdie komponente verseker die ribbes en organe van die buik, sowel as die skouerblad. Hulle is wyd, bestand en verbind 'n goeie deel van die rib.
• Lumbale werwels: dit is die sterkste en dikste deel om al die gewig van die hond se ruggraat te ondersteun (om hierdie rede, dit is meer vatbaar vir beenprobleme). Hulle is die grootste werwels in dieruggraat, benewens die ondersteuning van die sakrum, wat driehoekig is met 'n stel saamgesmelte werwels.
• Kaudale werwels: is letterlik die hond se stert. Die aantal bene wissel volgens die ras, en kan van vyf tot 20 werwels wees. Hulle is aan die ruggraat verbind en is fundamenteel om honde-emosies uit te druk, wat 'n verlenging van die ruggraat is. Daarom is dit uiters gevaarlik om die hond se stert te trek of te sny vir estetiese doeleindes – dit kan voortbeweging beïnvloed.

Hondskelet: voorste ledemate begin op die skapula

• Scapula: ondersteun tot 60% van die dier se gewig. Die skapula is 'n plat been wat verskeie bewegings van die torakale wand toelaat, wat die spiere van die streek ondersteun en distaal met die humerus artikuleer.
• Humerus: beskou as die "hondskouer". Dit hou proksimaal verband met die skapula en distaal met die radius en ulna.
• Radius en ulna: dit vorm die "arm" van die hond. Die radius is posterior en die ulna inferior. Albei is lank en ondersteun mekaar tydens beweging.
• Karpus, metacarpus en phalanges: carpus is die palm, metacarpus verbind die palm en vingers en phalanges is die tone van die hond se poot. Karpus en kote het sesamoïede, wat beweging toelaat. 'n Hond se voorvoete, soos 'n kat s'n, het vyf phalanges, vier lank en die vyfde klein, soos 'n duim. die pote vanhonde word deur kussings beskerm en hulle word as 'n digitigrade dier geklassifiseer.

Hondebene is weerstandbiedend in die bekkengebied

Die bekkenlede dra tot 40% van die dier se gewig en is meer robuust as gevolg van die funksie om voortbeweging en liggaamsondersteuning te bevorder. Dit word geskei in: pelvis, femur, patella, tibia en fibula en tarsus verder.

• Bekken: is die bekkengebied wat gevorm word deur die pelvis cingulum wat die ilium, ischium het en pubis. Dit is verantwoordelik om die onderste ledemate vas te maak en die bekkenbodemspiere te stabiliseer.
• Femur: is 'n silindriese been tussen die pelvis en die patella, wat meer ondersteuning vir die ledemaat verseker.
• Patella: gesien as die “hond se knie”. Dit is 'n kort sesamoïedbeen wat distaal met die femur artikuleer, wat verskeie spiere in die streek verbind.
• Tibia en fibula: is lateraal verbind. Die tibia is 'n lang, groot been soos die femur en sy funksie is om meganiese krag oor te dra. Die fibula voer spieraanhegting uit.
• Tarsus, metatarsus en phalanges: Net soos die voorpote, is die tarsus die palm, die phalanges is die vingers en die metatarsus verbind met mekaar. Anders as die voorpote het hulle nie die vyfde falanx nie, maar dra naels vol keratien en dermis by hul wortel.

Die hondeskedel bevat ook verskeie hondebene

Die hond se skedelhond bestaan ​​uitmaxilla met mandibel, 'n snytandbeen, gesplete verhemelte in die gebied van die snuit, die neus gebuig om die deurgang van lug toe te laat, maxilla aan elke kant, frontale, interpariëtale, pariëtale, oksipitale en temporale been. Laasgenoemde het 'n temporomandibulêre gewrig wat verantwoordelik is vir die opening en sluiting van die mond. Boonop het die skedel 'n traanbeen vir elk van die oë en twee trommelvliese wat die gehoor beskerm.

Daar is twee fases vir hondetand: een wat ontwikkel terwyl hy 'n hondjie is en 'n ander wat die eerste tussen die vierde en sesde maand van die lewe. Die lang honde word gebruik om die kou van die hondekos makliker te maak en die res van die tande word gebruik om die kos te maal.

Is die skelet van 'n "worshond" anders?

Baie van nuuskierigheid rol in oor hoe die skelet van die worshond lyk. Die langwerpige bolyf en kort bene, kenmerkend van die ras, trek immers baie aandag. Die anatomie van hierdie ras, geskep deur Duitse jagters en ontwikkel om konyne in gate te jag (vandaar hierdie formaat), is egter dieselfde as dié van ander honde. Die verskil is egter in die langer rug en korter voor- en agterledemate. Die Worshond is egter geneig tot verskeie ruggraatprobleme, soos displasie en "papegaaibek" (spondilose).