Serebellêre hipoplasie by honde is 'n min bekende siekte wat gekenmerk word deur die bewegings van hondjies in die eerste dae van die lewe, wat dit moeilik maak om algemene aktiwiteite soos stap en selfs soog uit te voer. Oor die algemeen oorleef baie dit nie en genadedood is die enigste oplossing. Reeds daardie dier met kanse op oorlewing, het lewensondersteuning nodig, want dit het geen genesing nie. Om meer te verstaan, het ons met `n veearts en neuroloog gepraat wat verduidelik het wat hipoplasie in die hond se serebellum is en meer inligting oor die siekte. Check dit uit!

Serebellêre hipoplasie by honde is 'n siekte wat hondjies affekteer

Om te verstaan ​​wat serebellêre hipoplasie by katte en honde is, is dit eers interessant om te weet wat hipoplasie is en wat die funksie daarvan is is van die serebellum. Hiervoor nooi ons die veearts en neuroloog dr. Magda Medeiros, wat met Patas da Casa gepraat het en hierdie saak verduidelik het: "Serebellêre hipoplasie is 'n toestand waarin dele van die serebellum nie heeltemal ontwikkel tydens die swangerskapsperiode nie", definieer sy.

Die meeste van hulle tutors doen weet nie, maar die rol van die serebellum in motoriese aktiwiteite is baie belangrik: “Die serebellum maak 'n groot deel van die brein uit, lê agter, bo en agter die breinstam, en is verantwoordelik vir die beheer van fyn beweging, postuur en motoriese koördinasie”, wys hy.

Maarhoekom kom dit net by hondjies voor? Sy antwoord dat dit verband hou met die vorming van die serebellum en dat by honde serebellêre hipoplasie oorsake geneties of ekstern kan wees: “Die ontwikkelingsproses van die serebellum vind plaas tydens swangerskap en in die eerste weke na geboorte. Dus, in serebellêre hipoplasie, verander een of ander genetiese defek (intrinsieke oorsaak) of ekstrinsieke oorsake (soos infeksies, gifstowwe of voedingstekorte by die teef tydens swangerskap) die ontwikkeling van die serebellum.”

Simptome van serebellêre hipoplasie: hondjies sukkel om te beweeg

Volgens Dr. Magda Medeiros, die hoofsimptome van serebellêre hipoplasie is:

• Bedoelingsbewing, wat blykbaar die kop skud of skud en voorkom wanneer die hond op 'n voorwerp probeer fokus, soos 'n bak kos ;
• Wordeloos en onstabiel;
• Brye basis (voete verder uitmekaar as normaal);
• Hoë of "opgewonde" gangvoorkoms wanneer jy loop (kan loop soos 'n speelgoedsoldaat) lei);
• Val gereeld en beoordeel afstande verkeerd;
• Ledematebewing;
• Kopbewing.

Selfs sigbaar, sê sy hierdie tekens is word dikwels verkeerdelik as iets gedrags beskou: “Pups met serebellêre hipoplasie kan te lomp en duiselig voorkom, wat baie oulik kan lyk en sommige kan laat wonderdit is 'n normale deel van hondjie-ontwikkeling - maar dit is nie. Die tekens is geneig om duidelik te word sodra die hondjie uit is en besig is om te verken. Dit is 'n neonatale toestand wat in die eerste weke van die lewe opgemerk sal word”, sê hy.

Dit is wat daar buite gebeur het, volgens 'n berig deur The Dodo: in 2017, 'n gesin wat 'n hond ingeneem het met serebellêre hipoplasie in Kalifornië dit het meer as 'n maand geneem om te ontdek dat iets fout is en dat klein Petey regtig sukkel om te loop.

Uitsluitingstoetse help om serebellêre hipoplasie te diagnoseer in die hond

Volgens die veearts, om hipoplasie van die serebellêre vermis op te spoor, ondergaan die hond 'n reeks toetse en die diagnose daarvan is deur uitsluiting. Dit gebeur omdat die simptome soortgelyk is aan ander siektes: “Serebellêre hipoplasie kan verwar word met ander neonatale patologieë, soos epilepsie. Simptome van aansteeklike siektes (wat meningo-enkefalitis veroorsaak, soos hondesiekte) kan ook koördinasie en moeilikheid om te beweeg veroorsaak. Vandaar die behoefte om ander patologieë uit te sluit wanneer die diagnose van serebellêre hipoplasie gemaak word.”

En omdat dit ’n genetiese siekte is, wys die neuroloog daarop dat die hondjie se ouers ook verdien om ondersoek te word: “Die diagnose word gemaak d.m.v. die geskiedenis en tekens van die dier. Inligting oor die ouers en die moeder se swangerskap magnuttig wees. Gewoonlik, benewens die fisiese en neurologiese ondersoek, sal die veearts bloed-, urine- en magnetiese resonansbeeldingtoetse bestel om serebellêre hipoplasie te bevestig.”

In serebellêre hipoplasie by honde is behandeling gemik op gemak

Hipoplasie dit is ernstig en beïnvloed die hele lewenskwaliteit van die dier. Afhangende van die vlak van siekte, beveel baie professionele persone selfs genadedood aan. "Ongelukkig kan serebellêre hipoplasie nie genees word nie en daar is geen spesifieke behandelingsopsies nie," sê die veearts.

Die goeie nuus is egter dat dit nie 'n progressiewe siekte is nie. Hulle sal egter spesifieke ondersteuning en versorging deur hul lewens nodig hê: “Die hond sal sekere ontwikkelingsgestremdhede hê, so hy sal dalk nie besluite kan neem om homself te beskerm soos die ander nie. Jy sal jou hond se aktiwiteit en beweging moet beperk om beserings en verkeersongelukke te vermy. Klim, val of vryheid van beweging in die park, al die normale dinge wat honde doen, moet beheer word. Sommige honde moet rolstoele gebruik om rond te kom.”

Maar selfs al is jy ’n parapleeg hond, is dit steeds moontlik om met die toestand saam te leef: “Serebellêre hipoplasie by honde kan wissel van lig tot ernstig, maar die meeste sukkel om te loop, hardloop en eet. Hierdie honde het geen probleme om die wêreld om hulle te verstaan ​​nie, maar hulle kan nie hul bewegings op dieselfde manier beheer nieas tipiese honde”, wys hy.

Hoplasie van serebellêre honde is meer algemeen by groot rasse

Groot rasse soos die Ierse Setter en die Siberiese Husky word die meeste deur hierdie siekte geraak . Maar ander kleiner rasse, soos die Fox Terrier, word ook geraak.

Dr. Magda Medeiros het die genetiese motivering agter die siekte verduidelik: “Daar is rasse met ’n groter aanleg, soos Chow Chows, Bull Terriers, Cocker Spaniels, Boston Terriers, Grand Danes en Airedales. Hierdie rasse het waarskynlik 'n hoër voorkoms van die genetiese mutasie in die VLDLR geen (chr1) wat serebellêre hipoplasie veroorsaak. Hierdie siekte word op 'n outosomaal resessiewe wyse oorgeërf, wat beteken dat aangetaste honde twee kopieë van die mutasie moet hê om kliniese tekens te toon,” verduidelik hy.

Is dit moontlik om serebrale hipoplasie by honde te voorkom?

In elk geval ontwikkel serebellêre hipoplasie tydens swangerskap, hetsy vir genetiese of eksterne redes. Desondanks wys die veearts daarop dat dit moontlik is om die siekte te voorspel wanneer daar voortplantingsbeplanning is en die hond bygewerkte entstowwe het: “Ons moet versigtig wees om te verhoed dat honde met 'n familiegeskiedenis van hipoplasie gekruis word, benewens om die hond ingeënt te hou om infeksies te vermy, soos byvoorbeeld parvovirus, wat hierdie aangebore veranderinge kan veroorsaak”. Dit is hoekom dit altyd goed is om te kies vir die aanneming van diere in verantwoordelike en gesertifiseerde kennels.wat 'n gesonde paring beplan en ja, dit is goed om die hond se entstof uit te stel.