Canine rangeliosis គឺជាប្រភេទជំងឺឆ្កធ្ងន់ធ្ងរបំផុតនៅក្នុងសត្វឆ្កែ។ ជំងឺនេះ - ហៅផងដែរថាប៉េស្តឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែ ជំងឺ nambiuvu ឬជំងឺគ្រុនលឿង canine - បណ្តាលឱ្យមានការហូរឈាមធ្ងន់ធ្ងរដែលអាចនាំឱ្យសត្វស្លាប់ប្រសិនបើមិនមានការព្យាបាលគ្រប់គ្រាន់និងទាន់ពេលវេលា។ ទោះបីជា rangelia ត្រូវបានគេស្គាល់តិចជាងជំងឺផ្សេងទៀតដែលបណ្តាលមកពីឆ្កនៅក្នុងសត្វឆ្កែ (ដូចជា ehrlichiosis, babesiosis និងជំងឺlyme) វាគឺជាស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរ និងញឹកញាប់កាន់តែខ្លាំងឡើងនៅក្នុងប្រទេសប្រេស៊ីល។ ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់ថាអ្វីជា rangelia Paws of the House បានពិភាក្សាជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតពេទ្យសត្វ Amanda Carloni ដែលបានជម្រះការសង្ស័យទាំងអស់អំពីជំងឺនេះ។ សូមពិនិត្យមើលវាខាងក្រោម!

តើជំងឺប៉េស្តឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែគឺជាអ្វី?

Canine rangeliosis គឺជាជំងឺឆ្លងធ្ងន់ធ្ងរដែលអាចប៉ះពាល់ដល់សត្វឆ្កែ។ Amanda Carloni ពន្យល់ថា អតិសុខុមប្រាណមួយហៅថា Rangelia vitalii គឺជាអ្វីដែលឆ្លងដល់សត្វ។ “Rangeliosis ដែលត្រូវបានពិពណ៌នាតែនៅក្នុងប្រទេសប្រេស៊ីលប៉ុណ្ណោះ ត្រូវបានចម្លងដោយឆ្កនៃប្រភេទ Amblyomma aureolatum និង Rhipicephalus sanguineus ។ Canine rangeliosis ជះឥទ្ធិពលជាចម្បងទៅលើសត្វវ័យក្មេង ហើយជួនកាល សត្វឆ្កែពេញវ័យ ដោយគ្មានការរួមភេទ ឬការបង្កាត់ពូជ" គាត់ពន្យល់។ ជំងឺនេះច្រើនកើតមាននៅតំបន់ជនបទ ហើយអាចលេចឡើងនៅពេលវេលាផ្សេងៗគ្នានៃឆ្នាំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅរដូវក្តៅ ឧបទ្ទវហេតុគឺខ្ពស់ជាង ដោយសារតែមានឆ្កច្រើននៅក្នុងបរិស្ថានក្នុងខែក្តៅ។ កCanine rangeliosis អាចបែងចែកជាបីទម្រង់អាស្រ័យលើស្ថានភាពព្យាបាល៖ ស្រួចស្រាវ (រយៈពេលប្រហែលបីថ្ងៃ), subacute (ពី 8 ទៅ 15 ថ្ងៃ) និងរ៉ាំរ៉ៃ (ពី 18 ទៅ 25 ថ្ងៃ)។

ការចម្លងនៃប៉េស្ត។ ឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែកើតឡើងដោយការខាំរបស់ធីកដែលមានមេរោគ

ដើម្បីឱ្យសត្វចិញ្ចឹមឆ្លងជំងឺ nambuvu វាត្រូវតែខាំដោយឆ្កដែលមានប្រូតូហ្សូនដែលបណ្តាលឱ្យកើតជំងឺនេះ។ Rangelia vitalii នឹងចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់សត្វឆ្កែតាមរយៈការខាំ និងឆ្លងមេរោគ leukocytes និង erythrocytes ដែលជាកោសិកាដែលមាននៅក្នុងឈាម។ នៅខាងក្នុងកោសិកាទាំងនេះ មីក្រូសរីរាង្គចម្លង និងបញ្ចប់ការបំបែករចនាសម្ព័ន្ធ។ ដោយវិធីនេះ ប៉ារ៉ាស៊ីត rangeliosis រីករាលដាលតាមចរន្តឈាម ហើយចូលទៅក្នុងកោសិកាថ្មី ធ្វើម្តងទៀតនូវវដ្តទាំងមូល។ ដោយសារ Rangelia vitalli មានចំណូលចិត្តវាយប្រហារកោសិកាឈាម វាជារឿងធម្មតាសម្រាប់សត្វចិញ្ចឹមដែលមានការធ្លាក់ឈាមជារោគសញ្ញាចម្បងនៃជំងឺ។

តើរោគសញ្ញាអ្វីខ្លះ ជម្ងឺ rangeliosis?

ជំងឺប៉េស្តឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែ ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះយ៉ាងជាក់លាក់ ដោយសារតែរោគសញ្ញាចម្បងនៃជំងឺនេះគឺការហូរឈាម។ ការហូរឈាមភាគច្រើនកើតឡើងនៅក្នុងត្រចៀក ច្រមុះ និងមាត់របស់សត្វឆ្កែ។ នេះគឺជាផលវិបាកនៃវត្តមានរបស់ protozoan ដែលបណ្តាលឱ្យ rangeliosis នៅក្នុងកោសិកាឈាម។ ពេទ្យសត្វ Amanda រាយបញ្ជីរោគសញ្ញាសំខាន់ៗនៃប៉េស្តឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែ៖ "ជម្ងឺខាន់លឿង គ្រុនក្តៅមិនទៀងទាត់ ភាពស្លេកស្លាំង ការឃ្លានអាហារ ភាពទន់ខ្សោយ។ការខះជាតិទឹក ការស្រកទម្ងន់ ជំងឺថ្លើម (ថ្លើមរីកធំ) Splenomegaly (រីកធំនៃលំពែង), lymphadenopathy (ការកើនឡើងទំហំកូនកណ្តុរ), ចំណុចក្រហមតូចៗនៅលើស្បែក (petechiae) ។ លើសពីនេះ ហូរឈាមតាមក្រពះពោះវៀន បណ្តាលឲ្យក្អួតមានឈាម និងរាគរូស និងមានការហូរឈាមជាប់រហូត។” អ្នកជំនាញក៏និយាយដែរថា ការបង្ហាញរោគសញ្ញាអាស្រ័យលើដំណាក់កាលនៃជំងឺ ហើយវាអាចមានការត្រួតស៊ីគ្នារវាងពួកវា។

Rangeliosis៖ ការព្យាបាលត្រូវចាប់ផ្តើមយ៉ាងឆាប់រហ័ស

ការព្យាបាលនៃ rangeliosis ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយប្រើមធ្យោបាយដោះស្រាយជាក់លាក់ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអតិសុខុមប្រាណនេះ។” ការព្យាបាលនៃជំងឺ canine rangeliosis ត្រូវបានអនុវត្តជាមួយនឹងការព្យាបាលដោយផ្អែកលើថ្នាំ protozoocidal ។ ថ្នាំ Corticosteroids ក៏មានផងដែរ។ ត្រូវបានប្រើ” បញ្ជាក់ Amanda ។ ការបញ្ចូលឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែ និងការព្យាបាលដោយសារធាតុរាវក៏អាចជាចាំបាច់ផងដែរ ជាពិសេសក្នុងករណីមានការហូរឈាមខ្លាំង។

ការកម្ចាត់ឆ្កជួយការពារជំងឺប៉េស្តឈាមក្នុងសត្វឆ្កែ

ជំងឺប៉េស្តឈាមនៅក្នុងសត្វឆ្កែត្រូវបានចម្លងដោយការខាំរបស់ធីកដែលមានមេរោគ។ ដូច្នេះហើយ វិធីល្អបំផុតក្នុងការបង្ការជំងឺ គឺត្រូវដឹងច្បាស់ពីវិធីកម្ចាត់ឆ្កនៅក្នុងទីធ្លាខាងក្រោយ និងនៅលើសត្វខ្លួនឯង។ ការថែទាំនេះការពារមិនត្រឹមតែ rangelia ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែប្រភេទផ្សេងទៀតនៃជំងឺធីក។ Amanda ពន្យល់ថាវិធានការបង្ការប្រែប្រួលអាស្រ័យលើប្រភេទសត្វធីក។ ជាឧទាហរណ៍ ធីកនៃប្រភេទ Rhipicephalus sanguineus ចូលចិត្តឡើងជញ្ជាំងដើម្បីគេចពីសំណើមដី៖ "ដូច្នេះ ការដុតកម្ទេចចោល គួរតែមានគោលបំណងដើម្បីបំបែកជញ្ជាំង គ្រឿងសង្ហារឹម ដំបូល និងអ្វីៗផ្សេងទៀត។ ផ្ទះ; គ្រាន់តែផ្តោតការអនុវត្ដន៍នៃផលិតផលនៅលើកន្លែងដែលសត្វដេក»។

Amblyomma aureolatum ដែលជាឆ្កមួយទៀតដែលចម្លងជំងឺ Rangeliosis មិនអាចគ្រប់គ្រងបានឡើយ ព្រោះវាមានដើមកំណើតនៅក្នុងព្រៃ និងព្រៃឈើប្រេស៊ីល ហើយចំនួនប្រជាជនរបស់វាត្រូវបានថែរក្សាដោយសត្វព្រៃ។ ដូច្នេះ Amanda ផ្តល់យោបល់ថា ដើម្បីជៀសវាងពួកវា វាជាការល្អបំផុតក្នុងការថែរក្សាសត្វឆ្កែ។ “ការគ្រប់គ្រងត្រូវតែធ្វើឡើងជាមួយនឹងការគ្រប់គ្រងថ្នាំ acaricide ដែលមានសកម្មភាពយូរ ព្រោះវាចាំបាច់ដើម្បីរំខានដល់វដ្តជីវិតរបស់ឆ្ក និងការពារស្ត្រីពីការពងនៅក្នុងបរិស្ថាន។ វាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ដែលចន្លោះពេលរវាងថ្នាំត្រូវបានគោរព ពីព្រោះឆ្កដែលនៅតែមាននៅក្នុងបរិស្ថាននឹងឆ្លងបន្តិចម្តងៗទៅកាន់សត្វឆ្កែ ខាំសត្វ លេបថ្នាំ និងស្លាប់។ បើ​គ្រូ​ម្នាក់​សម្រេច​ចិត្ត​មិន​ធ្វើ​ថ្នាំ​អាកា​រី​ក​ម្តង​ទៀត​ព្រោះ​មិន​ឃើញ​ឆ្ក​ទេ សត្វ​ដែល​នៅ​ក្នុង​បរិស្ថាន​មិន​ងាប់ ហើយ​អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​បរិស្ថាន​រស់​ឡើង​វិញ​បាន»។