ໂຣກຜີວໜັງ Canine, distemper ແລະ leishmaniasis ແມ່ນບາງພະຍາດທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດທີ່ສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຫມາ. ນອກຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງແມ່ນບາງສ່ວນຂອງທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ. ພະຍາດໃດກໍ່ເປັນສາເຫດທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງ, ແຕ່ເມື່ອລູກໝາເຮັດສັນຍາກັບສັດທີ່ຖືວ່າເປັນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ, ມັນຍິ່ງຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ, ເພາະວ່າພວກມັນມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງສັດ. ພໍ່ແມ່ສັດລ້ຽງທຸກຄົນຄວນຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າພະຍາດໃດແດ່ທີ່ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ສຸຂະພາບຂອງຫມາ, ເພາະວ່າພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາເຈົ້າຈະພ້ອມທີ່ຈະປ້ອງກັນແລະກໍານົດໄວເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຖ້າຫມາຂອງເຂົາເຈົ້າເຈັບປ່ວຍ. ເພື່ອຊ່ວຍທ່ານ, Patas da Casa ໄດ້ກະກຽມ infographic ກັບພະຍາດຫມາທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດທີ່ມີຢູ່. ກວດເບິ່ງມັນ!

ພະຍາດ rabies Canine: ພະຍາດດັ່ງກ່າວບໍ່ມີການປິ່ນປົວແລະແມ້ກະທັ້ງສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ມະນຸດໄດ້

ພະຍາດ rabies Canine ຖືວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ. ພະຍາດທີ່ໝາສາມາດເປັນໄດ້ເພາະວ່າ, ເຖິງວ່າຈະຖືກກຳຈັດຢ່າງຈິງຈັງ, ແຕ່ເມື່ອຕິດເຊື້ອແລ້ວ ມັນບໍ່ມີໂອກາດທີ່ຈະປິ່ນປົວໄດ້ ແລະ ສັດຈະຕາຍ. ເຊື້ອໄວຣັສ rabies canine ແມ່ນຕິດຕໍ່ໂດຍຜ່ານການກັດຈາກສັດທີ່ຕິດເຊື້ອ (ເຊັ່ນ: ຫມາແລະເຈຍ) ຫຼືຜ່ານການກິນແລະຕິດຕໍ່ກັບສິ່ງຂອງທີ່ປົນເປື້ອນ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ອາ​ການ​ຂອງ rabies canine​, ພວກ​ເຮົາ​ສາ​ມາດ​ກ່າວ​ເຖິງ salivation ຫຼາຍ​ເກີນ​ໄປ​, hyperthermia​, barking ຫຼາຍ​ເກີນ​ໄປ​, ຄວາມ​ວຸ້ນ​ວາຍ​ແລະ​ການ​ຮຸກ​ຮານ​ຫຼາຍ​. ນອກຈາກນັ້ນ, ມັນເປັນເລື່ອງທໍາມະດາສໍາລັບຫມາທີ່ຈະມີຄວາມຜິດປົກກະຕິເຊັ່ນການບໍ່ຮູ້ຈັກເຈົ້າຂອງຂອງມັນເອງ.

Rabies ເປັນ zoonosis ແລະອາການເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນຫມາແມ່ນຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍກັບສິ່ງທີ່ມີຜົນກະທົບຂອງມະນຸດ. ເຖິງວ່າຈະເປັນພະຍາດທີ່ຮຸນແຮງຫຼາຍ ແຕ່ກໍສາມາດປ້ອງກັນໄດ້ດ້ວຍຢາວັກຊີນປ້ອງກັນພະຍາດຍິງ (canine rabies vaccine) ເຊິ່ງມີປະສິດທິພາບຫຼາຍໃນການປ້ອງກັນ. ມັນເປັນການບັງຄັບແລະຕ້ອງໄດ້ຮັບການນໍາໃຊ້ກັບ puppies ໃນ 4 ເດືອນຂອງອາຍຸ, ມີ boost ປະຈໍາປີ.

Leishmaniasis: ໝາທີ່ຕິດເຊື້ອເຮັດໃຫ້ພູມຕ້ານທານອ່ອນແອ

Canine leishmaniasis ແມ່ນພະຍາດທີ່ເກີດຈາກແມ່ກາຝາກ protozoan ທີ່ຕິດຕໍ່ຜ່ານການກັດຂອງແມງວັນຊາຍທີ່ເປັນເພດຍິງ. Leishmaniasis ຍັງເປັນ zoonosis ທີ່ໂຈມຕີຈຸລັງປ້ອງກັນ, ເຮັດໃຫ້ລະບົບພູມຕ້ານທານອ່ອນແອລົງ. ອາການຂອງ leishmaniasis canine ແມ່ນເປັນໄຂ້, ອ່ອນເພຍ, ບາດແຜຕາມຜິວຫນັງ, ຜົມຫຼົ່ນ, ການສູນເສຍຄວາມຢາກອາຫານແລະການເຕີບໃຫຍ່ຂອງເລັບຜິດປົກກະຕິ. Leishmaniasis ສະຫນັບສະຫນູນການເກີດຂອງພະຍາດອື່ນໆ, ເນື່ອງຈາກວ່າພູມຕ້ານທານຂອງສັດລ້ຽງແມ່ນອ່ອນແອຫຼາຍ.

ເຊັ່ນດຽວກັບ rabies canine, leishmaniasis canine ຍັງບໍ່ມີການປິ່ນປົວ. ດັ່ງນັ້ນຫມາທີ່ມີ leishmaniasis ມີຊີວິດຢູ່ດົນປານໃດ? ມັນຂຶ້ນກັບການດູແລທີ່ທ່ານໄດ້ຮັບ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີການປິ່ນປົວ, ຍັງມີການປິ່ນປົວທີ່ຕ້ອງເຮັດຕະຫຼອດຊີວິດຂອງທ່ານເພື່ອຄວບຄຸມອາການແລະປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ສັດລ້ຽງຕິດເຊື້ອພະຍາດ. ໄລຍະເວລາສະເລ່ຍຂອງຫມາທີ່ມີ leishmaniasis ດໍາລົງຊີວິດແມ່ນຂຶ້ນກັບ, ດັ່ງນັ້ນ, ໃນການໄປຢ້ຽມຢາມເລື້ອຍໆກັບສັດຕະວະແພດແລະການປິ່ນປົວທີ່ຖືກຕ້ອງ. Leishmaniasis ສາມາດປ້ອງກັນໄດ້ດ້ວຍຢາວັກຊີນ, ຫນ້າຈໍປ້ອງກັນກັບແມງວັນຊາຍແລະຄໍສໍາລັບ leishmaniasis.

Distemper: ພະຍາດມີສາມຂັ້ນຕອນທີ່ກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າທີ່ມັນຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ

Distemper ເປັນພະຍາດໄວຣັສທີ່ຕິດຕໍ່ກັບຫມາໂດຍຜ່ານການສໍາຜັດກັບສິ່ງເສດເຫຼືອ, ອາຈົມ, ຍ່ຽວແລະສິ່ງຂອງຈາກສັດທີ່ປົນເປື້ອນ. Canine distemper ສາ​ມາດ​ແບ່ງ​ອອກ​ເປັນ​ສາມ​ໄລ​ຍະ​: ລະ​ບົບ​ຫາຍ​ໃຈ​, gastrointestinal ແລະ​ປະ​ສາດ​, ລະ​ບົບ​ປະ​ສາດ​, ສຸດ​ທ້າຍ​ແມ່ນ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ທີ່​ສຸດ​. ອີງຕາມຂັ້ນຕອນຂອງການ distemper, ອາການແຕກຕ່າງກັນ. ພວກເຮົາສາມາດກ່າວເຖິງ: ອາການໄຂ້, ຫາຍໃຈຍາກ, ໄຫຼດັງ, ຖອກທ້ອງ, ຮາກ, ການສູນເສຍນ້ໍາຫນັກ, ຊັກ, ອໍາມະພາດຢູ່ໃນແຂນຂາຂ້າງຫນ້າຫຼືທາງຫນ້າແລະ paresis.

ພົບຫຼາຍໃນລູກໝາທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສັກຢາ, distemper ອອກຈາກຂົນຂອງພວກມັນ, ເປັນສາເຫດຂອງເຍື່ອຫຸ້ມສະໝອງອັກເສບ ແລະ ຂາດນໍ້າ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທັງຫມົດ, distemper ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ບໍ? ຄໍາຕອບແມ່ນບໍ່. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ distemper ແມ່ນປິ່ນປົວໄດ້, ມີການປິ່ນປົວແບບສະຫນັບສະຫນູນເພື່ອຄວບຄຸມອາການແລະປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາພັດທະນາ. ໃນເວລາທີ່ distemper canine ຮອດລະດັບ neurological - ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ - ມັນມັກຈະອອກຈາກ sequelae. ສ່ວນຫຼາຍມັກແມ່ນອາການຊັກ, ອຳມະພາດຂອງແຂນຂາ, ການຍ່າງບໍ່ເປັນລະບຽບ ແລະ ອາການປະສາດ. ພະຍາດ Canine distemper ສາມາດປ້ອງກັນໄດ້ດ້ວຍວັກຊີນ V10, ບັງຄັບໃຫ້ລູກຫມາມີຊີວິດ 42 ມື້.

Canine leptospirosis: ການຊັກຊ້າໃນການປິ່ນປົວສາມາດສິ້ນສຸດເຖິງອະໄວຍະວະທີ່ອ່ອນແອເຊັ່ນ: ຫມາກໄຂ່ຫຼັງແລະຕັບ

Canine leptospirosis ແມ່ນເກີດມາຈາກເຊື້ອແບັກທີເຣັຍທີ່ທົນທານຕໍ່ຫຼາຍ. ການແຜ່ເຊື້ອຂອງພະຍາດໄປຫາຫມາມັກຈະເກີດຂຶ້ນໂດຍຜ່ານການຕິດຕໍ່.ກັບປັດສະວະຂອງສັດທີ່ຕິດເຊື້ອ, ເຊັ່ນ: ຫນູ. Canine leptospirosis ມີອາການເບື້ອງຕົ້ນຂອງພະຍາດຫຼາຍຊະນິດ: ໄຂ້, ຮາກ ແລະນໍ້າໜັກຫຼຸດລົງ. ໃນຂະນະທີ່ພະຍາດ leptospirosis ຂອງ canine ມີຄວາມຄືບຫນ້າ, ອາການຈະກາຍເປັນອາການສະເພາະ: jaundice, lesions ຜິວຫນັງ, anorexia ແລະປັດສະວະເປັນເລືອດ.

ມີການປິ່ນປົວສໍາລັບ leptospirosis canine, ແຕ່ການປິ່ນປົວຕ້ອງໄດ້ຮັບການເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງໄວວາ, ເນື່ອງຈາກວ່າການຊັກຊ້າສາມາດສິ້ນສຸດເຖິງການທໍາລາຍອະໄວຍະວະເຊັ່ນ: ຕັບແລະຫມາກໄຂ່ຫຼັງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນເປັນ zoonosis, tutor ຄວນລະມັດລະວັງບໍ່ໃຫ້ຕິດເຊື້ອພະຍາດເກີນໄປ. ມີວັກຊີນສໍາລັບ leptospirosis canine, ເຊິ່ງໃນກໍລະນີນີ້ແມ່ນຫນຶ່ງໃນພະຍາດທີ່ V8 ຫຼື V10 ປ້ອງກັນແລະຄວນຈະຖືກນໍາໃຊ້ຈາກ 42 ມື້ຂອງຊີວິດທີ່ມີ booster ປະຈໍາປີ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ວັກຊີນບໍ່ໄດ້ຜົນຕໍ່ກັບເຊື້ອແບັກທີເຣັຍທຸກປະເພດທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດພະຍາດ leptospirosis canine, ສະນັ້ນ ໝາຍັງສາມາດຕິດເຊື້ອໄດ້. ການຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມທີ່ສັດອາໄສຢູ່ສະອາດຫຼາຍ, ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ມັນເຂົ້າໄປໃນນ້ໍາຖ້ວມ, ເຮັດຄວາມສະອາດຕີນຂອງຫມາທຸກຄັ້ງທີ່ມັນກັບຄືນຈາກການຍ່າງແລະບໍ່ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນດ້ວຍເກີບຖະຫນົນແມ່ນມາດຕະການງ່າຍໆທີ່ຈະປ້ອງກັນພະຍາດ.

Parvovirus: ອາການກະທົບກະເທືອນຕໍ່ລະບົບຍ່ອຍອາຫານຂອງໝາ ແລະອາດຮ້າຍແຮງຫຼາຍ

Parvovirus ເປັນພະຍາດຕິດຕໍ່ໄວຣັສທີ່ມັກຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ລູກໝາທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສັກຢາ. ເຊື້ອໄວຣັສ parvovirus canine ມັກຈະປົນເປື້ອນຈາກການຕິດຕໍ່ໂດຍກົງກັບອາຈົມຂອງສັດ.ຕິດ​ເຊື້ອ. ເມື່ອເຂົ້າໄປໃນອົງການຈັດຕັ້ງ, ຈຸລິນຊີສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຜົນກະທົບຕໍ່ກະດູກແລະອະໄວຍະວະຂອງລະບົບຍ່ອຍອາຫານ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນ parvovirus, ອາການທົ່ວໄປທີ່ສຸດແມ່ນອາການຖອກທ້ອງຊ້ໍາແລະເລືອດ, ຮາກ, ໄຂ້, ຂາດນ້ໍາ, ການສູນເສຍນ້ໍາແລະຄວາມຢາກອາຫານແລະຄວາມອຶດອັດ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ຕິດເຊື້ອ parvovirus, ອາການສະແດງອອກຢ່າງໄວວາແລະຮຸກຮານ, ເຊິ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ສັດເສຍຊີວິດໃນເວລາສັ້ນໆ.

Parvovirus ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ຖ້າການປິ່ນປົວເລີ່ມຕົ້ນທັນທີທີ່ສັດສະແດງອາການທໍາອິດ. ໂດຍປົກກະຕິ, ຫມາທີ່ມີ canine parvovirus ແມ່ນເຂົ້າໂຮງຫມໍແລະປິ່ນປົວດ້ວຍຢາສະຫນັບສະຫນູນແລະການປິ່ນປົວດ້ວຍນ້ໍາ. ວັກຊີນ V8 ແລະ V10, ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ກ່າວມາແລ້ວ, ຍັງປ້ອງກັນເຊື້ອໄວຣັສ parvovirus.