Hipokalemie by katte is 'n siekte wat min bekend is, maar dit is gevaarlik weens sy lae kaliumkarakter, 'n mineraal wat in meeste van die selle van die organisme van katte - en ook van mense - teenwoordig is. Die grootste bron van kalium kom deur voedsel, maar daar is verskeie oorsake agter hierdie afwyking, wat selfs geneties kan wees in die geval van sommige rasse. Hipokalemie bevorder ook 'n aantal simptome wat belangrik is om van bewus te wees. Die volgende artikel breek alles op wat verband hou met lae kalium in katte om jou meer besonderhede en 'n beter begrip van hipokalemie te gee.

Hipokalemie by katte is 'n versteuring van lae kalium in die bloed

Om te verstaan wat hipokalemie is, is dit eers belangrik om te verstaan ​​wat kalium is en hoe dit in die liggaam se selle optree. Hierdie mineraal is in verskeie organe teenwoordig en, net om jou 'n idee te gee, is 70% van sy konsentrasie in spierweefsel. Die senuweestelsel is ook saamgestel uit kalium (onder andere middels), sowel as die kardiovaskulêre stelsel, waar dit een van diegene is wat verantwoordelik is vir die handhawing van normale hartklop. Daarbenewens help kalium ook teen siektes wat die kat se bene aantas en voorkom spierprobleme.

Oor die algemeen is kalium verwant aan ander middels en kan dit byvoorbeeld deur die vlak van insulien beïnvloed word. Dit is, dit is baie belangrik om die balans van te handhaafhoeveelheid van hierdie mineraal in die selle om die behoorlike funksionering van die katorganisme te handhaaf. Daarom, wanneer daar lae vlakke van kalium is, wat hipokalemie genoem word, is alle gesondheid in gevaar.

Die hoofoorsake van 'n tekort aan kalium word aan die urine gekoppel

Daar is verskeie redes hiervoor patologie en die meeste word aan urine gekoppel, aangesien kalium normaalweg daardeur verlore gaan, maar 'n hormoon genaamd aldosteroon sit dit terug. Enige verandering daarin, soos Aldosteronisme (oormatige hormoonproduksie), veroorsaak hierdie afwyking. Nog 'n manier om kalium aan te vul, is deur dieet. Dus, 'n kat met anoreksie kan ook hipokalemie hê, aangesien daar 'n tekort aan verskeie voedingstowwe is, insluitend kalium.

Dit kom ook voor in gevalle van kathipertireose, Conn se sindroom (primêre hiperaldosteronisme) en tydens nierversaking, wat lei ook tot 'n groot verlies aan kalium in die urine. Daar word selfs bespiegel dat ten minste 20% en 30% van katte met niersiekte een of ander episode van hipokalemie ly. Erge of herhalende braking of 'n kat met diarree is ander redes.

Katte met 'n lae kalium ly aan 'n gebrek aan eetlus en ander simptome

By hipokalemie verskil simptome na gelang van die graadversteuring in die funksionering van die liggaam. Hierdie is 'n paar van die klassieke simptome van hipokalemie:

• Gebrek aan eetlus
• Onvermoë omopstaan
• Spierswakheid
• Verlamming
• Spierpyne
• Luisterheid (apatie)
• Aritmieë
• Asemhalingsprobleme
• Geestesverwarring
• Kat wat in sirkels loop
• Konvulsies
• Moeilikheid om die kop normaal op te hou (nekventrofleksie)
• By katjies , daar is 'n vertraging in ontwikkeling

Diagnose van hipokalemie (of hipokalemie) behels verskeie toetse

Hipokalemie is maklik om te diagnoseer en is Dit is noodsaaklik om 'n bloedtoets by katte uit te voer (aangesien bloedplaatjies kalium vrystel tydens die klontvormingsproses) en veral urine. Gekonfronteer met enige simptoom, vra professionele persone gewoonlik vir hierdie toetse. Na bevestiging van hipokalemie word ultraklank- en X-straaltoetse versoek om been- en spierimpak te ontleed.

Die Birmaanse kat is een van die rasse wat geneig is tot oorerflike hipokalemie

Die Birmaanse kat en ander rasse Nabygeleë rasse, soos Thai, Himalaja en Siamese, is sommige geneig tot hierdie siekte. Daar is nog geen presiese verduideliking hiervoor nie, maar dit is seker dat dit op 'n oorerflike wyse (eenvoudige outosomaal resessief) geërf word. Dit is egter meer algemeen dat hulle periodieke hipokalemie ontwikkel, dit wil sê intermitterend met verskeie episodes deur die lewe. Ander katrasse ver van die Birmaanse kan ook hipokalemie hê. Hulle is:

• Burmilla Cat
• CatSingapoer
• Tonkinese
• Bombaai
• Sphynx
• Devon Rex

Omdat dit 'n oorerflike katsiekte is, verskyn simptome van die tweede tot die sesde maand van die hondjie se lewe. Oor die algemeen wissel die tekens van matig tot ernstig en die grootste aanduiding is 'n laat ontwikkeling, asook hondjies met loopprobleme en spierswakheid.

Lae kalium het gevaarlike uitwerking op die katliggaam

Die gebrek aan eetlus is op sigself reeds gevaarlik en wanneer die oorsaak anoreksie is, kan die onderliggende siekte vererger. Spierswakheid beïnvloed die welstand en lewenskwaliteit van die dier direk, wat selfs depressie by die kat tot gevolg het en wanneer die onderliggende siekte 'n nierkat is, word die funksionering van die niere selfs meer aangetas. Ongelukkig, wanneer daar geen vroeë diagnose en behandeling vir hondjies is nie, is die neiging dat hulle 'n korter lewensverwagting het as gevolg van die moontlikheid van respiratoriese verlamming. Lae kalium kan doodmaak.

Hipokalemie by katte word met kaliumaanvulling behandel

Eerstens soek behandeling die wortel van die probleem en tree op volgens wat die hipokalemie veroorsaak het, plus orale kaliumaanvulling (wanneer ligte ) en in meer ernstige gevalle is hierdie aanvulling binneaars (parenteraal of enteraal), en word na hospitaalontslag vir mondelinge verruil. Behandeling is gewoonlik langtermyn.

In die behandeling van polimatiehipokalemie, dieselfde afwyking, maar met verhoogde of beperkte kalium wat in die urine vrygestel word, moet aanvulling voortdurend wees om krisisse en nuwe episodes te vermy. Na 'n verbetering is dit moontlik dat die behandeling gestaak word, maar bloed- en urinetoetse is periodiek om die siekte te beheer.

'n Goeie dieet help om kathipokalemie te voorkom

Dit is noodsaaklik dat elke Katte volg 'n dieet met premium katkos en volgens sy lewensfase (hondjie, volwasse, senior en gesteriliseerde), verkieslik aangedui deur 'n voedingkundige veearts, om enige siekte, insluitend hipokalemie, te vermy. In predisponeerde rasse word 'n genetiese studie uitgevoer om die voortplanting van 'n werpsel met die siekte te voorkom. Beheer van gevalle van ernstige diarree en die kat wat braking, benewens die behandeling van onderliggende siektes, is ander vorme van voorkoming.