แม้ว่าสุนัขจะแตกต่างจากเรามากในบางแง่มุม แต่สุนัขขนยาวก็อาจประสบกับโรคบางอย่างที่คล้ายกับโรคที่ทำร้ายมนุษย์ หนึ่งในนั้นคือ canine lupus ซึ่งเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเองที่ทำลายเซลล์ที่แข็งแรงของร่างกายสุนัขและสุขภาพโดยรวม แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้ผู้สอนเกิดความกังวล แต่วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับโรคนี้คือการทำความเข้าใจกับมัน สำหรับเรื่องนี้ เราได้พูดคุยกับ Natália Salgado Seoane Silva สัตวแพทย์ที่ Grupo Vet Popular เช็คเอาท์!

โรคลูปัสในสุนัขพบได้บ่อยกว่าในแมว

ตามที่สัตวแพทย์ระบุว่าสาเหตุของโรคยังไม่ทราบ “เท่าที่ทราบคือเซลล์ที่ดีถูกทำลายเนื่องจากปฏิกิริยาภูมิไวเกินและการอักเสบตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย เช่น ผิวหนัง หัวใจ ไต ปอด ข้อต่อและเลือด นอกจากนี้ยังเด่นในสุนัขและหายากในแมว” สายพันธุ์เพื่อนขนฟูของคุณยังคงสร้างความแตกต่างและเป็นปัจจัยเสี่ยงได้ ดังที่ Natália เตือนเรา “สุนัขบางสายพันธุ์มีแนวโน้มที่จะชอบ: พุดเดิ้ล, เยอรมันเชพเพิร์ด, ไซบีเรียน ฮัสกี้, เชาเชา, บีเกิ้ล, ไอริช เซ็ตเตอร์, คอลลี่ และสุนัขเลี้ยงแกะแบบโอลด์อิงลิช”

แม้จะเป็นคำนิยามทั่วไป โรคลูปัสไม่ได้เป็นเพียงโรคเดียว “โรคลูปัสมีอยู่ 2 ประเภท ได้แก่ vascular หรือ discoid cutaneous erythematosus (LECV) และ systemic erythematosus (SLE) LED เป็นรูปแบบที่อ่อนโยนที่สุดของโรคและสามารถเปิดใช้งานหรือทำให้รุนแรงขึ้นได้การที่สัตว์สัมผัสกับรังสีดวงอาทิตย์เป็นเวลานาน” นาตาเลียกล่าว อาการสามารถเป็นได้ทั่วไป แต่มีลักษณะเป็นแผล “พบได้บ่อยในสุนัขโตเต็มวัย รอยโรคแรกคือถุงน้ำและตุ่มน้ำ ส่วนใหญ่เกิดในบริเวณที่มีขนเล็กน้อย (ปากกระบอกปืน หู ริมฝีปาก เบาะรองนั่ง ฯลฯ) ซึ่งมักจะปรากฏในช่วงฤดูร้อน โดยรอยโรคจะหายไปในฤดูหนาว และมักเกิดซ้ำในฤดูร้อน สัญญาณแรกเริ่มด้วยการเสื่อมสภาพและการหลุดลอกของบริเวณที่ได้รับผลกระทบ ลุกลามเป็นแผลพุพอง ทำให้เกิดเลือดออก การสูญเสียเนื้อเยื่อและการเกิดแผลเป็นเกิดขึ้น แม้กระทั่งทำให้ผู้ป่วยบางรายเสียรูป” สัตวแพทย์อธิบาย

การวินิจฉัยโรคลูปัสในสุนัขจำเป็นต้องมีการทดสอบเฉพาะ

เนื่องจากโรคลูปัสในสุนัขแสดงออกด้วยอาการที่แตกต่างกันมาก การวินิจฉัยโรคจึงไม่สามารถระบุได้ โดยการประเมินเบื้องต้น “อาการเหล่านี้มีความหลากหลายและพบได้บ่อยในโรคอื่นๆ จึงไม่เฉพาะเจาะจงในการวินิจฉัยโรคลูปัส ดังนั้นเราจึงไม่รวมโรคที่อาศัยภูมิคุ้มกัน การแพ้แมลงกัดต่อย เนื้องอก และอื่นๆ เราขอการทดสอบต่างๆ เช่น การนับเม็ดเลือด, ปัสสาวะประเภทที่ 1, การทดสอบแอนติบอดีนิวเคลียร์, การทดสอบอิมมูโนฟลูออเรสเซนซ์หรืออิมมูโนฮิสโตเคมี, การตรวจชิ้นเนื้อผิวหนัง, การถ่ายภาพรังสีของข้อต่อที่ได้รับผลกระทบ, การเจาะข้อเทียม, การตรวจชิ้นเนื้อไขข้อ และการเพาะเชื้อแบคทีเรียของน้ำไขข้อ” นาตาเลียกล่าว

เนื่องจากโรคลูปัสในสุนัขเป็นโรคที่โจมตีระบบภูมิคุ้มกันของสัตว์โดยตรง มันยังคงมีแนวโน้มที่จะเกิดโรคมากขึ้นและต้องได้รับการตรวจสอบอย่างดี “สัตว์สามารถพัฒนาโรคต่างๆ เช่น ไตวายและกลุ่มอาการไต, หลอดลมปอดบวม, ภาวะติดเชื้อ, เลือดออก, โรคหนองใน, โลหิตจาง, ปฏิกิริยาต่อยาและภาวะแทรกซ้อนในกระเพาะอาหาร” สัตวแพทย์กล่าว

ด้วยการรักษาและการควบคุม สุนัขจะมีคุณภาพชีวิต

“น่าเสียดายที่ไม่มีวิธีรักษา แต่เราสามารถควบคุมอาการและหลีกเลี่ยงภาวะแทรกซ้อนของโรคลูปัสได้ การตอบสนองต่อการรักษาจะขึ้นอยู่กับอวัยวะที่ได้รับผลกระทบ ความรุนแรง และสภาวะทั่วไปของผู้ป่วย” Natália กล่าว ยาต้านการอักเสบ ยากดภูมิคุ้มกัน และวิตามินเสริมจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของลูกสุนัข นอกจากนี้ยังสามารถรวมยาสเตียรอยด์และยาที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ไว้ในรายการยาของสัตว์เลี้ยงได้

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะมีการรักษา โรคก็สามารถพัฒนาต่อไปได้ “หากอาการแย่ลง สัตว์ควรเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล การพักผ่อนในกรณีของโรคข้ออักเสบเป็นพื้นฐาน เช่นเดียวกับการจำกัดอาหารในกรณีที่มีปัญหาเกี่ยวกับไต เป็นต้น การดูแลสุขอนามัยในสภาพแวดล้อมที่สัตว์เลี้ยงอาศัยอยู่เป็นสิ่งสำคัญ นอกเหนือจากการแสดงความรักใคร่กับมัน” Natália แนะนำ สัตวแพทย์ยังแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการป้องกันโรคและความสำคัญของการทำหมัน "เนื่องจากเป็นโรคภูมิต้านตนเองจึงมีการป้องกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งการไม่อนุญาตให้สุนัขเหล่านี้แพร่พันธุ์ หลีกเลี่ยงการสัมผัสแสงแดดที่รุนแรง และการใช้ครีมกันแดดในบริเวณที่บอบบางที่สุดของร่างกายและขนที่ไม่มีการป้องกัน" เขาสรุป