Canine alopecia ແມ່ນຂາດບາງສ່ວນ ຫຼືທັງໝົດຂອງຜົມຢູ່ໃນບໍລິເວນຂອງຮ່າງກາຍທີ່ພວກມັນຢູ່ຕາມປົກກະຕິ. ມັນເປັນສະພາບທົ່ວໄປຫຼາຍທີ່ສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຫມາຂອງສາຍພັນ, ອາຍຸແລະຂະຫນາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ນອກເຫນືອໄປຈາກການສູນເສຍຜົມໃນຫມາ, ພະຍາດດັ່ງກ່າວສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຜິວຫນັງຂອງສັດແລະ lymphatic, ລະບົບພູມຕ້ານທານແລະ endocrine. ປົກກະຕິແລ້ວ, alopecia ແມ່ນອາການຂອງບັນຫາພື້ນຖານອື່ນໆ, ແຕ່ມັນສາມາດເກີດມາຈາກກໍາເນີດຫຼືເກີດຂື້ນຍ້ອນປັດໃຈທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກຈໍານວນຫນຶ່ງ. ຄົ້ນພົບ, ຂ້າງລຸ່ມນີ້, ວິທີການຮັບຮູ້ alopecia canine ແລະ 6 ສາເຫດທົ່ວໄປທີ່ສຸດຂອງການສູນເສຍຜົມ.

ເບິ່ງ_ນຳ: urea ສູງໃນແມວຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?

ຫມາມີອາການຄັນແລະການສູນເສຍຜົມ: ວິທີການກໍານົດ alopecia canine?

ໃນບາງໄລຍະຂອງປີ ໂດຍສະເພາະແມ່ນໃນເວລາທີ່ມີການປ່ຽນແປງລະດູການ, ການສູນເສຍຜົມໃນຫມາສາມາດເກີດຂຶ້ນຕາມທໍາມະຊາດ. ໃນບັນດາເຫດຜົນທົ່ວໄປທີ່ສຸດແມ່ນອາຍຸຂອງສັດ, ລັກສະນະຂອງສາຍພັນໂດຍສະເພາະແລະການຕໍ່ອາຍຸຂອງເປືອກຫຸ້ມນອກເປັນຊັບພະຍາກອນປ້ອງກັນຄວາມຮ້ອນ. ໂດຍທົ່ວໄປ, ການສູນເສຍຜົມນີ້ບໍ່ເກີນ 30 ມື້ ແລະບໍ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຈຸດຫົວລ້ານຕາມຮ່າງກາຍ. ມັນເປັນ pathology ສັງເກດເຫັນທີ່ສຸດ, ມີລັກສະນະການສູນເສຍຜົມໃນພື້ນທີ່ຫຼາຍຫຼື symmetrical (ຄວາມຜິດທີ່ມີຮູບແບບດຽວກັນທັງສອງດ້ານຂອງຫມາ). ນາງອາດຈະມີອາການຫົວລ້ານເປັນຈຸດໆ, ພ້ອມກັບຮອຍດ່າງ ແລະອັກເສບບໍລິເວນບໍລິເວນທີ່ຖືກກະທົບ. ນອກນັ້ນຍັງມີຫມາທີ່ມີບາດແຜ ແລະຜົມຫຼົ່ນໂດຍມີອາການຂອງຜິວໜັງລອກອອກ.

ແມ່ນຫຍັງຄື 6 ສາເຫດທົ່ວໄປທີ່ສຸດຂອງການເປັນຕຸ່ມຂອງໝາ?

ມີເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງທີ່ສາມາດພາໃຫ້ໝາເປັນໂຣກຜີວໜັງ, ລວມທັງພະຍາດຕ່າງໆ. , ການຕິດເຊື້ອ, ການລະບາດຂອງແມ່ກາຝາກແລະເງື່ອນໄຂທາງພັນທຸກໍາ. ໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງເຫດຜົນໃດກໍ່ຕາມ, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈເຫດຜົນທີ່ນໍາໄປສູ່ການສູນເສຍຜົມໃນຫມາເພື່ອໃຫ້ການປິ່ນປົວສາມາດເລີ່ມຕົ້ນໄດ້ໄວ. ເບິ່ງສາເຫດຫຼັກ:

1) ໝາທີ່ມີອາການແພ້ອາດມີຜົມຫຼົ່ນ

ອາການແພ້ໃນໝາເປັນສາເຫດໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດອາການແພ້ໄດ້ເລື້ອຍໆ. ໝາສາມາດເກີດອາການແພ້ຕໍ່ເກືອບທຸກສານ, ລວມທັງອາຫານ, mold ແລະ pollen, ແຕ່ແມງໄມ້ກັດແມ່ນເປັນແຫຼ່ງຂອງອາການແພ້ທົ່ວໄປ. ສະພາບນີ້ສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຮ້າຍແຮງຕໍ່ເປືອກຫຸ້ມນອກ, ເນື່ອງຈາກຫມາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຂູດ, ກັດແລະເລຍບໍລິເວນທີ່ລະຄາຍເຄືອງ.

2) hyperadrenocorticism: ການສູນເສຍຜົມໃນຫມາແມ່ນຫນຶ່ງຂອງອາການຂອງພະຍາດ

ການສູນເສຍຜົມຂອງໝາຍັງສາມາດເກີດຈາກ hyperadrenocorticism (HAC) ຫຼືໂຣກ Cushing, ເປັນພະຍາດທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັບການຜະລິດຮໍໂມນ cortisol ຫຼາຍເກີນໄປໂດຍຕ່ອມ adrenal ຂອງສັດ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ພະຍາດດັ່ງກ່າວມີຜົນຕໍ່ໝາທີ່ມີອາຍຸແຕ່ 6 ປີຂຶ້ນໄປ.

3) ການຕິດເຊື້ອ ຫຼື ການຕິດເຊື້ອຂອງເຊື້ອລາ, ແມງ ແລະ ເຊື້ອແບັກທີເຣຍ

<0​> Mycosis ທີ່​ເກີດ​ຈາກ​ເຊື້ອ​ເຫັດ​, ແມງ​ຕຸ່ມ (Demodex​) ແລະ​ເຊື້ອແບັກທີເຣັຍສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດການຕິດເຊື້ອໃນຜິວຫນັງແລະຮາກຜົມ. ດັ່ງນັ້ນ, ເປືອກຫຸ້ມນອກອາດຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນວົງ bald ມີ lesions, ອັກເສບແລະບາດແຜ. ບາດແຜອາດຈະຫາຍໄປເອງ, ແຕ່ໃນບາງກໍລະນີຕ້ອງປິ່ນປົວດ້ວຍແຊມພູພິເສດ, ຢາຕ້ານເຊື້ອລາ ແລະຢາຕ້ານເຊື້ອແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນ.

4) ສະພາບທາງພັນທຸກໍາເຮັດໃຫ້ການເປັນຕຸ່ມຂອງໝາ

ບາງສາຍພັນແມ່ນຖືກຕັ້ງໄວ້ທາງພັນທຸກໍາເພື່ອພັດທະນາ. alopecia canine. ຫຼັງຈາກຫນຶ່ງປີຂອງຊີວິດ, ການສູນເສຍຜົມຢູ່ໃນສ່ວນສະເພາະຂອງຮ່າງກາຍ (ເຊັ່ນ: ຫນ້າເອິກ, ທ້ອງ, ຫູ, ຕົ້ນຂາແລະຄໍຕ່ໍາ) ອາດຈະປາກົດຢູ່ໃນ Chihuahuas, Dachshunds, Whippets, Italian Greyhounds, Bulldogs ແລະພາສາອັງກິດ Greyhounds.

5) ຄວາມກົດດັນ ແລະ ຄວາມກັງວົນເຮັດໃຫ້ໝາສູນເສຍຂົນ

ເຊັ່ນດຽວກັບຄວາມຄຽດ ແລະ ຄວາມວິຕົກກັງວົນສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາສຸຂະພາບຕ່າງໆໃນມະນຸດໄດ້, ລວມທັງການສູນເສຍຜົມ, ໝາສາມາດໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກການສະແດງອອກເຫຼົ່ານີ້.

6) ການຕິດຕໍ່ກັບແມງໄມ້, ພືດ ແລະສານອື່ນໆ ເຮັດໃຫ້ເກີດອາການຄັນໃນໝາ

ແມງໄມ້ກັດ, ເຊັ່ນ: ຍຸງ, ພືດ, ສານເຄມີ ແລະຢາບາງຊະນິດສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດຕຸ່ມຜື່ນ ຫຼືເປັນລົມໃນໝາ. ນອກເໜືອໄປຈາກອາການໄຂ້, ຂາດຄວາມຢາກອາຫານ ແລະ ຄວາມອຶດອັດ, ອາການອາດຮວມເຖິງການເປັນຕຸ່ມຂອງໝາ.

ສາເຫດອື່ນໆທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດອາການຄັນຂອງໝາ:

• ປະຕິກິລິຍາຕໍ່ຮ່າງກາຍຕ່າງປະເທດໃນຜິວໜັງ (ເຊັ່ນ: ມີໜາມ. ແລະແກ້ວແຕກ);
• ພະຍາດເບົາຫວານ Canine;
• Alopecia Areata (ພະຍາດ autoimmune ມັກຈະສັງເກດເຫັນຢູ່ໃນຫົວແລະຄໍ);
• Alopecia ຫລັງການສັກຢາ rabies (ຫມາບາງຊະນິດອາດຈະພັດທະນາ alopecia. ໃນສະຖານທີ່ທີ່ສັກຢາວັກຊີນ);
• ການໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວດ້ວຍຢາເຄມີບໍາບັດ;
• ມະເຮັງຜິວຫນັງ;
• hypothyroidism;
• ການຂາດສານອາຫານ.

ອາການຜົມຫຼົ່ນ ແລະ ຜົມຫຼົ່ນຂອງ Canine: ການປິ່ນປົວປະເພດໃດແດ່ທີ່ໝາສາມາດເຂົ້າຫາໄດ້?

ເຖິງແມ່ນວ່າມັນໜ້າເປັນຫ່ວງທີ່ຈະເຫັນໝາຫຼົ່ນ ແລະ ຜົມຫຼົ່ນ, ແຕ່ກໍລະນີສ່ວນຫຼາຍຂອງ alopecia canine ສາມາດເປັນໄດ້ງ່າຍ. ຮັບການປິ່ນປົວ. ອີງຕາມສາເຫດຂອງບັນຫາ, ສັດຕະວະແພດອາດຈະສັ່ງໃຫ້ຢາບາງຊະນິດສຳລັບຜົມຫຼົ່ນຂອງໝາ, ຢາຕ້ານເຊື້ອ, ຢາຕ້ານເຊື້ອ, ຢາຕ້ານເຊື້ອ ແລະ ຢາຕ້ານເຊື້ອ.

ຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານສຸຂະພາບສັດອາດຈະແນະນຳວິຕາມິນສຳລັບໝາຜົມຫຼົ່ນໃຫ້ເຮັດວຽກນຳ. ປະມານຄວາມເສຍຫາຍ. ນ້ຳມັນປາ, ວິຕາມິນເອ ແລະ ວິຕາມິນອີ ສາມາດຊ່ວຍຜິວແຫ້ງ ແລະການຕິດເຊື້ອບາງຊະນິດໄດ້.

ເບິ່ງ_ນຳ: Giardia ໃນແມວ: ເຂົ້າໃຈເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບພະຍາດ, ອາການທົ່ວໄປທີ່ສຸດແລະວິທີການປ້ອງກັນມັນ