ພະຍາດຜິວໜັງໃນແມວເປັນພະຍາດທີ່ກວ້າງກວ່າທີ່ພໍ່ແມ່ສັດລ້ຽງຫຼາຍຄົນຮັບຮູ້. ແມວມີບັນຫາຜິວໜັງຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ: ຂີ້ຫູ, ຂີ້ໝ້ຽງ ແລະສິວໃນແມວ. ຫນຶ່ງໃນພະຍາດທີ່ມີຜົນກະທົບຫຼາຍທີ່ສຸດຂອງແມວແມ່ນ, ໂດຍບໍ່ມີການສົງໃສ, dermatitis. ແມວທີ່ມີສະພາບນີ້ມີອາການອັກເສບຜິວຫນັງເປັນຕິກິຣິຍາກັບ allergen ໂດຍສະເພາະ. Atopic dermatitis ໃນແມວແມ່ນເປັນປະເພດທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດຂອງພະຍາດ, ແຕ່ວ່າມັນແມ່ນຢູ່ໄກຈາກອັນດຽວ. ໂດຍລວມແລ້ວ, ພະຍາດຜິວຫນັງສາມາດມີສາເຫດທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນຫຼາຍທີ່ຈະສືບສວນຕົ້ນກໍາເນີດຂອງມັນໃຫ້ດີເພື່ອຮັບປະກັນການປິ່ນປົວທີ່ດີທີ່ສຸດ. ກວດເບິ່ງພະຍາດຜິວໜັງທີ່ພົບເລື້ອຍທີ່ສຸດໃນແມວຂ້າງລຸ່ມນີ້!

ພະຍາດຜິວໜັງອັກເສບໃນແມວເປັນບັນຫາທາງພັນທຸກຳທີ່ພົບເລື້ອຍຫຼາຍ

ໜຶ່ງໃນບັນຫາຜິວໜັງທີ່ຖືກກວດພົບຫຼາຍທີ່ສຸດໃນແມວແມ່ນພະຍາດຜິວໜັງ atopic. ແມວທີ່ມີສະພາບນີ້ມີການຫຼຸດຜ່ອນການປົກປ້ອງຜົມ, ເຊິ່ງສິ້ນສຸດລົງເຖິງການເຮັດໃຫ້ສັດລ້ຽງທີ່ເອື້ອອໍານວຍໃນການພັດທະນາອາການແພ້ຕໍ່ສານທີ່ແຕກຕ່າງທີ່ສຸດ. ທົ່ວໄປທີ່ສຸດແມ່ນແມງ, ເຊື້ອເຫັດ, ມົນລະພິດ, ສານເຄມີແລະເກສອນ (ສະນັ້ນມັນເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປທີ່ພະຍາດທີ່ຈະປະກົດຕົວຫຼາຍຂື້ນໃນບາງເວລາຂອງປີເຊັ່ນ: ການປ່ຽນແປງຂອງລະດູການ). ໃນກໍລະນີທີ່ເປັນພະຍາດຜິວໜັງອັກເສບ, ແມວມັກຈະມີອາການຄັນຮຸນແຮງ, ແດງ, ຜົມຫຼົ່ນ, ເກັດ, ກ້ອນ ແລະ ຈຸດແດງ, ນອກເຫນືອຈາກການເລຍບໍລິເວນບໍລິເວນນັ້ນຫຼາຍເກີນໄປ.

ອາການເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພົບທົ່ວໄປກັບພະຍາດຜິວໜັງ feline ແລະປະເພດຕ່າງໆ. ,ດັ່ງນັ້ນ, ການວິນິດໄສຂອງໂຣກຜິວ ໜັງ atopic ໃນແມວອາດຈະໃຊ້ເວລາໃນການສ້າງ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ, ພະຍາດຜິວໜັງ atopic ໃນແມວແມ່ນບັນຫາທາງພັນທຸກໍາ, ເຊິ່ງຜ່ານຈາກພໍ່ແມ່ໄປຫາລູກ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບໂຣກຜິວຫນັງ atopic canine, ພະຍາດດັ່ງກ່າວບໍ່ມີການປິ່ນປົວແລະມັກຈະເປັນບັນຫາທີ່ເກີດຂື້ນອີກ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ສະພາບການນີ້ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ດ້ວຍການໃຊ້ຢາຕ້ານອາການແພ້ສໍາລັບແມວທີ່ມີຜິວຫນັງອັກເສບທີ່ແພດສັ່ງໂດຍສັດຕະວະແພດ, corticosteroids ແລະ immunotherapy, ນອກເຫນືອຈາກໂພຊະນາການທີ່ພຽງພໍ.

ຜິວຫນັງອັກເສບໃນແມວເນື່ອງຈາກການແພ້ອາຫານແມ່ນມີຫຼາຍ. ທຳມະດາກວ່າທີ່ເຈົ້າຄິດ

ອາຫານແມວຄວນຖືກຄິດ ແລະຄຳນວນໃຫ້ດີສະເໝີສຳລັບລູກແມວແຕ່ລະໂຕ. ສານບາງຊະນິດສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດອາການແພ້ໃນສັດ, ນໍາໄປສູ່ການອັກເສບຜິວຫນັງ. ແມວທີ່ມີອາການແພ້ອາຫານ (ຫຼື trophoallergic dermatitis) ສະແດງໃຫ້ເຫັນອາການເຊັ່ນ: ອາການຄັນ, ຈຸດແດງ, ອາການໃຄ່ບວມແລະຜິວຫນັງຫຼັງຈາກກິນອາຫານທີ່ມີສານທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດອາການແພ້ໃນອົງປະກອບຂອງມັນ. ເມື່ອຮູ້ວ່າສັດສະແດງອາການເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກໃຫ້ອາຫານ, ໃຫ້ລົມກັບສັດຕະວະແພດເພື່ອກວດກາເບິ່ງວ່າອົງປະກອບໃດທີ່ອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫານີ້. ເມື່ອຄົ້ນພົບສາເຫດຂອງພະຍາດຜິວໜັງໃນອາຫານ feline, ມັນຈະຕ້ອງປ່ຽນແປງອາຫານ, ບໍ່ລວມເອົາສານທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດອາການແພ້ຂອງແມວ.

ຜິວໜັງອັກເສບຂອງແມວສາມາດປະກົດຂຶ້ນໄດ້ຫຼັງຈາກຖືກເຫັບ ແລະເຫັບກັດ

fleas ສຸດແມວແມ່ນບັນຫາສະເຫມີ, ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດເປັນ vectors ຂອງເງື່ອນໄຂຈໍານວນຫຼາຍ, ເຊັ່ນ: ພະຍາດ scratch ແມວ. ນອກຈາກນັ້ນ, ພວກມັນແມ່ນຫນຶ່ງໃນສາເຫດຕົ້ນຕໍຂອງການອັກເສບຜິວຫນັງ. ແມວສາມາດທົນທຸກປະຕິກິລິຢາແພ້ກັບນໍ້າລາຍຂອງ flea, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ການແດງແລະອາການຄັນຮຸນແຮງຢູ່ສະຖານທີ່. ຈາກການຂູດຫຼາຍ, kitty ສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດບາດແຜ, ບາດແຜແລະການອັກເສບຕາມຜິວຫນັງ. ເມື່ອເບິ່ງຮູບພາບຂອງຜິວຫນັງອັກເສບໃນແມວ, ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເຫັນວ່າຜິວຫນັງຖືກທໍາລາຍຍ້ອນອາການແພ້.

ນອກ​ເໜືອ​ໄປ​ຈາກ​ເຫັບ​ແລ້ວ, ເຫັບ​ໃນ​ແມວ​ຍັງ​ສາ​ມາດ​ກະ​ຕຸ້ນ​ກໍ​ລະ​ນີ​ຂອງ​ຜິວ​ຫນັງ. ແມວທີ່ທົນທຸກຈາກບັນຫານີ້ຕ້ອງການແມ່ກາຝາກທີ່ຈະກໍາຈັດອອກຈາກຮ່າງກາຍຂອງລາວຢ່າງໄວວາ. ນອກຈາກນັ້ນ, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະກໍາຈັດ fleas cat ທີ່ມີຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມ, ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການລະບາດໃຫມ່. Antiallergic ສໍາລັບແມວທີ່ມີຜິວຫນັງອັກເສບຍັງສາມາດຖືກກໍານົດເພື່ອປິ່ນປົວບາດແຜຕາມຜິວຫນັງ.

ພະຍາດຜິວໜັງໃນແມວເປັນຜົນມາຈາກຄວາມຄຽດ

ແມວທີ່ເຄັ່ງຄຽດສາມາດປະສົບບັນຫາສຸຂະພາບຫຼາຍຢ່າງ. ໃນບັນດາພວກເຂົາ, ພວກເຮົາສາມາດຊີ້ໃຫ້ເຫັນຜິວຫນັງອັກເສບ feline. ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ຫນຶ່ງໃນຜົນສະທ້ອນທີ່ຄວາມກົດດັນສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດຢູ່ໃນສັດ, ເຊິ່ງຍັງເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະ pee ໃນສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ນອກເຫນືອໄປຈາກການກາຍເປັນຊຶມເສົ້າ, ໂດດດ່ຽວ, ບໍ່ມີຄວາມຢາກອາຫານແລະ, ໃນບາງກໍລະນີ, ຮຸກຮານ. ເມື່ອຮູ້ອາການເຫຼົ່ານີ້, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະສືບສວນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ສັດມີຄວາມຄຽດ.

ສາເຫດທົ່ວໄປທີ່ສຸດຂອງຄວາມກົດດັນໃນແມວແມ່ນການປ່ຽນແປງເປັນປົກກະຕິ (ການມາຮອດຂອງຄົນໃຫມ່ຫຼືຍ້າຍເຮືອນ, ສໍາລັບການຍົກຕົວຢ່າງ) ແລະການປ່ຽນແປງອາຫານ. ຫຼັງຈາກຄົ້ນພົບສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມກົດດັນແລະ, ດັ່ງນັ້ນ, ພະຍາດຜິວຫນັງໃນແມວ, ປຶກສາຫາລືກັບສັດຕະວະແພດເພື່ອຊອກຫາວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການແກ້ໄຂບັນຫາແລະເຮັດໃຫ້ສັດສະຫງົບແລະປັບຕົວອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. Antiallergic ສໍາລັບແມວທີ່ມີຜິວຫນັງອັກເສບສາມາດຖືກກໍານົດເພື່ອປິ່ນປົວບາດແຜ.