ແມວຕົກໃຈບໍ? ຄົ້ນພົບຄຳຕອບ!
ສາລະບານ
ເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນເລື່ອງຄວາມຄຽດໃນແມວບໍ? ຫຼາຍແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບ distemper ໃນຫມາ, ເປັນພະຍາດຕິດຕໍ່ສູງທີ່ນໍາເອົາອາການແຊກຊ້ອນຫຼາຍຕໍ່ສຸຂະພາບຂອງຫມາ. ສະພາບນີ້ແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວໂດຍເຈົ້າຂອງຫມາຈໍານວນຫຼາຍ, ແຕ່ຍັງເຈົ້າຂອງ kitten. ມີພະຍາດທີ່ເອີ້ນວ່າ "distemper ໃນແມວ", ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າຄືກັນກັບທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ຫມາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມີຄວາມສົງໃສຫຼາຍວ່າຄໍາສັບນີ້ແມ່ນເຫມາະສົມທີ່ສຸດທີ່ຈະອ້າງເຖິງເງື່ອນໄຂນີ້. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, distemper ສາມາດຈັບໄດ້ໃນແມວຫຼືພະຍາດພຽງແຕ່ເກີດຂຶ້ນກັບຫມາ? Paws of the House ອະທິບາຍທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບ “ຄວາມທຸກໃນແມວ”!
ເບິ່ງ_ນຳ: ພຶດຕິກຳຂອງໝາ: ເປັນຫຍັງໝາຍິງຈຶ່ງໃສ່ໝາໂຕອື່ນ?ຄວາມທຸກສາມາດຕິດຢູ່ໃນແມວໄດ້ບໍ?
ຄຳສັບ “ຄວາມທຸກໃນແມວ” ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນການກຳນົດ ພະຍາດໃນ felines ທີ່ຈະຄ້າຍຄື distemper ໃນຫມາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການເວົ້າວ່າ distemper catches ໃນ cat ແມ່ນຜິດພາດ. ຊື່ສຽງຂອງ "distemper ໃນແມວ" ແລະ canine distemper ແມ່ນພະຍາດທີ່ມີອາການທີ່ຄ້າຍຄືກັນແລະຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ນອກຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນເກີດມາຈາກເຊື້ອໄວຣັສທີ່ທົນທານຕໍ່ທີ່ສຸດ, ເຊິ່ງສາມາດອາໄສຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມໄດ້ດົນນານ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າແມວຮູ້ສຶກເສຍໃຈດ້ວຍເຫດຜົນງ່າຍໆ: ໄວຣັສທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດພະຍາດທັງສອງຊະນິດນັ້ນແຕກຕ່າງກັນ.
ພະຍາດ Canine distemper ແມ່ນເກີດຈາກເຊື້ອໄວຣັສຂອງຄອບຄົວ Paramyxovirus. ໃນຂະນະດຽວກັນ, “cat distemper” ແມ່ນເກີດມາຈາກເຊື້ອໄວຣັສຈາກຄອບຄົວ Parvoviridae, Feline Parvovirus. ເນື່ອງຈາກຕົວແທນສາເຫດຂອງພວກມັນແຕກຕ່າງກັນ, ມັນບໍ່ແມ່ນມັນປອດໄພທີ່ຈະເວົ້າວ່າ distemper ເກີດຂຶ້ນໃນແມວ, ເຖິງແມ່ນວ່າພະຍາດແມ່ນ reminiscent ຫຼາຍຂອງຫມາ. ຄຳສັບທີ່ຖືກຕ້ອງເພື່ອນິຍາມ “ພະຍາດໃນແມວ” ແມ່ນ feline panleukopenia.
feline panleukopenia ແມ່ນຫຍັງ? ມາຮູ້ຈັກກັບພະຍາດທີ່ມີຊື່ຫຼິ້ນວ່າ “ແມວເປັນພະຍາດຂີ້ທູດ”
ເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າແມວມີອາການຊຶມເສົ້າ, ແຕ່ວ່າແມວມີ feline panleukopenia. ແຕ່ວ່າ feline panleukopenia ແມ່ນຫຍັງ? ມັນເປັນພະຍາດຕິດຕໍ່ໄວຣັສສູງທີ່ເກີດຈາກ Parvovirus feline. ການປົນເປື້ອນເກີດຂຶ້ນໂດຍຜ່ານການສໍາຜັດກັບອາຈົມ, ຍ່ຽວແລະນໍ້າລາຍຂອງສັດທີ່ປົນເປື້ອນ, ປົກກະຕິແລ້ວຫຼັງຈາກຕໍ່ສູ້ຫຼືແລກປ່ຽນວັດຖຸ. ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ອະທິບາຍ, ເຊື້ອໄວຣັສຍັງຄົງຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມເປັນເວລາດົນນານແລະດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການປົນເປື້ອນແມ່ນສູງຫຼາຍ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ, "ອາການຊຶມເສົ້າ" ແມ່ນຖືກຈັບຢູ່ໃນລູກແມວທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສັກຢາ, ແຕ່ພະຍາດດັ່ງກ່າວສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ລູກແມວໃນທຸກໄວ, ໂດຍສະເພາະຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບການສັກຢາປ້ອງກັນຢ່າງສົມບູນ. distemper. canine distemper
ຫຼາຍຄົນຄິດວ່າ distemper ເກີດຂຶ້ນໃນແມວຢ່າງຊັດເຈນເນື່ອງຈາກວ່າອາການຂອງມັນແມ່ນການປະຕິບັດຄືກັນກັບການ distemper canine. Feline panleukopenia ປະຕິບັດຢ່າງໄວວາ, ສະນັ້ນການວິນິດໄສພະຍາດໃນໄວທີ່ສຸດແມ່ນວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຈະປິ່ນປົວມັນຢ່າງສໍາເລັດຜົນ. ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າກ່ຽວກັບ panleukopenia - ຫຼື "distemper in cats" - ອາການທີ່ພົບເລື້ອຍທີ່ສຸດແມ່ນເປັນໄຂ້, ຮາກ, ຂາດນ້ໍາ, anorexia,ຖອກທ້ອງມີຫຼືບໍ່ມີເລືອດ, jaundice, ຊຶມເສົ້າ, ເຍື່ອເມືອກຈືດໆແລະຄວາມອ່ອນໂຍນໃນບໍລິເວນທ້ອງ. ໃນ "ການລົບກວນຂອງຫມາໃນແມວ", ອາການຈະປາກົດຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນຫຼັງຈາກອາທິດຂອງໄລຍະ incubation ຂອງເຊື້ອໄວຣັສ. ຄວາມໄວທີ່ພະຍາດສະແດງອອກເຮັດໃຫ້ kitty ອ່ອນເພຍຢ່າງໄວວາ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າເມື່ອແມວເປັນ “demper” ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນຫຼາຍທີ່ການປິ່ນປົວຈະເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງໄວວາ.
ເມື່ອແມວມີອາການ “demper”, ການປິ່ນປົວແມ່ນເປັນໄປໄດ້
ເຫດຜົນອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າແມວມີອາການປວດຮາກແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ວ່າ “ພະຍາດໝາທີ່ມີອາການປວດຮາກ” ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້, ໃນຂະນະທີ່ພະຍາດໝາບໍ່ເປັນພະຍາດ. Canine distemper ໃນຫມາສາມາດສົ່ງຜົນສະທ້ອນຮ້າຍແຮງແລະບໍ່ມີການປິ່ນປົວສະເພາະສໍາລັບມັນ, ພຽງແຕ່ການຄວບຄຸມການສະຫນັບສະຫນູນຂອງອາການແມ່ນປະຕິບັດ. Feline panleukopenia ສາມາດປິ່ນປົວດ້ວຍຢາຕ້ານເຊື້ອສະເພາະ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ "ຄວາມລໍາບາກ" ເກີດຂື້ນໃນແມວ, ການປິ່ນປົວດ້ວຍນ້ໍາຍັງດໍາເນີນ, ເນື່ອງຈາກວ່າພະຍາດເຮັດໃຫ້ສັດລ້ຽງຂາດນ້ໍາຫຼາຍ. ປັດໃຈສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງໃນການປິ່ນປົວໂຣກ panleukopenia ແມ່ນຄວາມສະອາດຂອງສະພາບແວດລ້ອມ. ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ອະທິບາຍ, ເຊື້ອໄວຣັສທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດພະຍາດແມ່ນທົນທານຕໍ່ super. ຖ້າແມວມີ "ຄວາມອຶດອັດ" ມັນຫມາຍຄວາມວ່າມັນໄດ້ຖືກສໍາຜັດກັບເຊື້ອໄວຣັສແລະຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງການຍັງມີ parvovirus ໃນສະພາບແວດລ້ອມແມ່ນສູງຫຼາຍ, ອະນຸຍາດໃຫ້ມີການປົນເປື້ອນຕື່ມອີກ. ດັ່ງນັ້ນ, ການຂ້າເຊື້ອຂອງສະຖານທີ່ແມ່ນເປັນສິ່ງຈໍາເປັນ.
ວັກຊີນແມ່ນວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດເພື່ອປ້ອງກັນ “ອາການຊຶມເສົ້າໃນແມວ”
ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າເຖິງການປ້ອງກັນ, “ຄວາມທຸກໃນແມວ” ແມ່ນຄືກັນກັບພະຍາດໝາ. ໃນທັງສອງກໍລະນີ, ພະຍາດແມ່ນປ້ອງກັນໂດຍການສັກຢາ. ວັກຊີນ quadruple ແມ່ນອັນນຶ່ງທີ່ປ້ອງກັນໂຣກ panleukopenia feline ແລະຄວນຈະໄດ້ຮັບຕັ້ງແຕ່ອາຍຸສອງເດືອນ. ມີສາມຄັ້ງທີ່ປະຕິບັດປະມານ 20 ຫາ 30 ມື້ຫ່າງກັນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ທຸກໆປີທ່ານຈໍາເປັນຕ້ອງໃຊ້ຢາກະຕຸ້ນເພື່ອຮັກສາສັດລ້ຽງສະເຫມີ. ການສັກຢາປ້ອງກັນໃນແມວເປັນສິ່ງຈໍາເປັນເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ພຽງແຕ່ panleukopenia feline (ຫຼື "distemper ໃນແມວ") ແຕ່ຍັງພະຍາດອື່ນໆຈໍານວນຫນຶ່ງ.
