আমি ইতিমধ্যে জানো যে কুকুৰৰ ঘ্ৰাণশক্তি অবিশ্বাস্য, মানুহতকৈ বহুত বেছি তীক্ষ্ণ। এতিয়া কুকুৰ আৰু টিউটৰৰ সম্পৰ্কত ইয়াৰ ব্যৱহাৰ কেনেকৈ হয়? কুকুৰটোৱে জানেনে মালিক কেতিয়া ঘৰলৈ আহি আছে? এই ক্ষমতাই মানুহৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ "স্তৰ" নিৰ্ধাৰণ কৰেনে? এই বিষয়টোৰ ওপৰত বহু প্ৰশ্ন উত্থাপন হৈছে যে সকলোবোৰ কেনিন যোগাযোগৰ সৈতে জড়িত। কুকুৰৰ নাক ইমানেই শক্তিশালী যে ই আনকি মালিকৰ আৱেগ চিনাক্ত কৰিব পাৰে আৰু ক’ব পাৰি মানুহৰ বুজাৰ বাহিৰলৈ যোৱা কথাও অনুভৱ কৰিব পাৰে। কুকুৰটোৰ মালিকৰ সৈতে সম্পৰ্কিতভাৱে কুকুৰটোৰ গোন্ধৰ বিষয়ে এইবোৰ আৰু অন্যান্য কৌতুহল চাওক।

কুকুৰৰ ঘ্ৰাণ ক্ষমতা ছুপাৰ ডেভেলপড!

কুকুৰৰ থুঁতৰিটো মৰমলগা হোৱাৰ উপৰিও অত্যন্ত শক্তিশালী ! কুকুৰৰ ঘ্ৰাণ কোষ থাকে যাৰ ফলত তেওঁলোকে গোন্ধ ক’ৰ পৰা আহে সেই বিষয়ে অধিক স্পষ্টকৈ বুজিব পাৰে। আমাৰ বেষ্ট ফ্ৰেণ্ডসকলে চিনাক্ত কৰিবলৈ সক্ষম হয় যে কোনো নিৰ্দিষ্ট গোন্ধ সোঁফালৰ পৰা আহিছে নে বাওঁফালৰ পৰা আহিছে। কিছুমান কুকুৰৰ জাত, যাক স্নিফাৰ কুকুৰ বুলি জনা যায়, ২২ কোটি ঘ্ৰাণ কোষ পৰ্যন্ত লাভ কৰিব পাৰে, আনহাতে মানুহৰ গড়ে পাঁচ নিযুত ঘ্ৰাণ কোষ থাকে>

উত্তৰ আয়াৰলেণ্ডত “NOVA: Inside Animal Minds” ৰ গৱেষকসকলে কুকুৰ Fern ৰ সৈতে এটা পৰীক্ষা কৰিছিল, যিটো প্ৰাণী আছিল...ডুব যোৱা মানুহৰ মৃতদেহ বিচাৰি উলিয়াবলৈ প্ৰশিক্ষণ দিয়া হৈছিল। এই পৰীক্ষাৰ উদ্দেশ্য আছিল কুকুৰটোৱে এটা হ্ৰদৰ তলত মাংসৰ কেন এটা শুহি লোৱা। নাওখনে হ্ৰদটো পাৰ হ’বলৈ আৰম্ভ কৰাৰ প্ৰায় ১০ মিনিটৰ পাছত ফাৰ্নে কেনটোৰ সঠিক ঠাইত খুন্দা মাৰিলে। ১.৫ কিলোমিটাৰ দৈৰ্ঘ্য আৰু ৮০০ মিটাৰ উচ্চতা এই হ্ৰদটো। যদিও এই পৰীক্ষাটো বৈজ্ঞানিক প্ৰকৃতিৰ নহয়, তথাপিও ইয়াৰ দ্বাৰা আমি কিমান কিলোমিটাৰ দূৰত কুকুৰটোৱে নিজৰ মালিকৰ গোন্ধ পোৱাৰ সম্ভাৱনা উপলব্ধি কৰিবলৈ বাধ্য হয়।

কেনিনৰ গোন্ধৰ ফলত কুকুৰটোৱে অনুভৱ কৰিব পাৰে যে কোনো নিৰ্দিষ্ট ঠাইত কোন আছিল

কুকুৰে নিজৰ তীক্ষ্ণ ঘ্ৰাণশক্তিৰ দ্বাৰা ঠাই বা বস্তুৰ গোন্ধ লৈ অতীতৰ কথাবোৰ সূচাব পাৰে। কেৱল গোন্ধৰ দ্বাৰাই কুকুৰে চিনাক্ত কৰিব পাৰে কোন কোনো নিৰ্দিষ্ট স্থানত গৈছে আৰু আনকি ব্যক্তিজন কেতিয়া গুচি গৈছে। এই দক্ষতাই কুকুৰ আৰু মালিকৰ মাজৰ সম্পৰ্ক আৰু অধিক অন্তৰংগ কৰি তুলিব পাৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, কুকুৰ পোৱালিটোৱে ঘৰত আছিল বুলি জানিবলৈ টিউটৰক দেখা কৰাটো বাধ্যতামূলক নহয়। এই ক্ষমতাই কুকুৰটোক দূৰৰ পৰাও বস্তুবোৰ অনুভৱ কৰিবলৈ দিয়ে, যাৰ ফলত কোনোবাই দূৰৰ পৰা ওচৰ চাপিলে সচেতন হৈ পৰে। ২ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত বস্তু আৰু মানুহক আঙুলিয়াই দিবলৈ সক্ষম হোৱা কুকুৰৰ খবৰ পোৱা গৈছে। কিন্তু গোন্ধৰ পৰা প্ৰকৃত দূৰত্ব বতাহ আৰু গোন্ধৰ প্ৰকাৰৰ দৰে বস্তুৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে।

কুকুৰে নিজৰ মালিকক মিছ কৰেনে? গোন্ধে এই অনুভৱক উদ্দীপিত কৰে

যিমানেই তেওঁলোকে যোগাযোগ কৰিব নোৱাৰেশব্দৰ সহায়ত কুকুৰৰ আৱেগ দেখুওৱাৰ এক অদ্ভুত ধৰণ থাকে। কিন্তু আটাইবোৰৰ পিছতো কুকুৰটোৱে আপোনাক মিছ কৰে নেকি? সত্যটো হ’ল হয়, কুকুৰে মনোভাৱৰ দ্বাৰা নিজৰ অনুভৱ প্ৰদৰ্শন কৰে আৰু যিকোনো হৃদয় গলি যোৱা সেই দুখৰ চাৱনিৰে সেই অনুভৱ প্ৰকাশ কৰিব পাৰে। হয়তো এই অনুভৱক নষ্টালজিয়া বুলি ক’ব নোৱাৰি, কাৰণ কুকুৰবোৰে জটিল সামাজিক অনুভূতি উপস্থাপন কৰিবলৈ সক্ষম নহয়। এই কথা বুজাবলৈ বিজ্ঞানে কিছু অধ্যয়নৰ জৰিয়তে উপলব্ধি কৰিলে যে কুকুৰে ভালপোৱা মানুহৰ ওচৰত থাকিলে জীৱটোত অক্সিট’চিনৰ মাত্ৰা বৃদ্ধি পায়। এই হৰম’নে সুস্থতা আৰু সুখৰ অনুভূতি বৃদ্ধিৰ বাবে দায়বদ্ধ। ফলত টিউটৰৰ অনুপস্থিতিত কুকুৰটোৱে তেওঁক আৰু তেওঁৰ উপস্থিতিয়ে সৃষ্টি কৰা অনুভৱটোক মিছ কৰে।

ইয়াৰ উপৰিও কুকুৰে আমাৰ গোন্ধৰ পৰা মানুহৰ আৱেগ অনুভৱ কৰিব পাৰে। তথাকথিত ভ’মেৰ’নাচেল অংগটো কুকুৰৰ মুখ আৰু থুঁতৰিৰ মাজত অৱস্থিত আৰু ইয়াৰ ফলত জন্তুটোৱে গোন্ধৰ পৰা হৰম’ন চিনাক্ত কৰিব পাৰে। এইদৰে কুকুৰটোৱে বুজিব পাৰে যেতিয়া ইয়াৰ টিউটৰজন দুখী, খং আৰু আনকি অসুস্থ হয়।