যিসকলৰ বিড়ালৰ পোৱালি আছে তেওঁলোকেহে জানে যে তেওঁলোকৰ লগত জীৱনটো ভাগ কৰিব পৰাটো কিমান ভাল। কিছুমান মানুহে আনকি ভাবিব পাৰে যে বিড়ালবোৰে মানুহৰ কাষত থাকি আচলতে ভাল নাপায়, মূলতঃ সংৰক্ষিত আৰু স্বাধীন হোৱাৰ সুনামৰ বাবে, কিন্তু এই কথা সঁচা নেকি? প্ৰতিজন মেকুৰীৰ মালিকৰ মনত সদায় বিয়পি পৰা এটা সন্দেহ হ’ল মেকুৰীয়ে নিজৰ মালিকক মিছ কৰে নেকি বা বিড়ালৰ পোৱালিয়ে মানুহৰ সংগ সম্পৰ্কে কেৱল এটা গোন্ধ নিদিয়ে। টিউটৰসকলে ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিবলগীয়া হ’লে মেকুৰীবোৰে কেনে অনুভৱ কৰে এবাৰ আৰু চিৰদিনৰ বাবে বুজিবলৈ আমি কিছুমান উত্তৰৰ পিছত গ’লোঁ৷ আমি কি গম পালোঁ চাওকচোন!

মেকুৰীয়ে সঁচাকৈয়ে নিজৰ মালিকক মিছ কৰেনে?

হয়, মেকুৰীয়ে কৰে! আচলতে মেকুৰীবোৰ উদাহৰণস্বৰূপে কুকুৰতকৈ বহুত বেছি বিচ্ছিন্ন আৰু স্বাধীন, আৰু সেইবাবেই ইহঁতে অকলে ইমান ভালকৈ পৰিচালনা কৰিব পাৰে, কিন্তু বহু সময় আঁতৰত থকাৰ পিছত মেকুৰীটোৱে মালিকসকলক হেৰুৱাই পেলায়। পাৰ্থক্যটো হ’ল এইটো আৱেগিক নিৰ্ভৰশীলতা বা তেনেকুৱা কোনো কথাৰ সৈতে জড়িত নহয়, ইয়াৰ অৰ্থ হ’ল মেকুৰীয়ে আপোনাক আৰু আপোনাৰ কোম্পানীক সঁচাকৈয়ে ভাল পায়।

মানুহ আৰু মেকুৰীৰ মাজৰ সম্পৰ্ক ভালদৰে বুজিবলৈ, এই গৱেষণাই বিকশিত কৰিছে... আমেৰিকাৰ অকলেণ্ড বিশ্ববিদ্যালয়ে অতি নিৰ্দিষ্ট পৰিস্থিতিত বিড়ালৰ প্ৰতিক্ৰিয়াৰ ওপৰত অধ্যয়ন কৰিছিল। আৰম্ভণিতে ক’ব পাৰি যে মেকুৰীবোৰে মালিকৰ পৰা বিভিন্ন আৱেগ, যেনে সুখ, দুখ বা খং আদিৰ সুবিধা লাভ কৰিছিল। লগে লগে,এই জীৱ-জন্তুবোৰেও অচিনাকি মানুহৰ এটা দলৰ সৈতে একে অভিজ্ঞতাৰ মাজেৰে পাৰ হৈছিল। ফলত মেকুৰীবোৰে মালিকৰ কথা আহিলে বহুত বেছি তীব্ৰ প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰিছিল, যিয়ে দেখুৱাইছিল যে ইহঁতে নিজৰ মালিকৰ আৱেগৰ প্ৰতি সংবেদনশীল, যিটো প্ৰেমৰ স্পষ্ট প্ৰমাণ।

মেকুৰীয়ে নিজৰ মালিকক কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰে

আপুনি জানেনে যে মেকুৰীয়ে নিজৰ মানৱ পৰিয়ালক চিনি পাবলৈ সক্ষম হয়? ঠিকেই কৈছে: গোন্ধৰ উপৰিও বিড়ালবোৰে মাতৰ শব্দৰ দ্বাৰাও টিউটৰক চিনাক্ত কৰিব পাৰে। এই কাৰকৰ সংমিশ্ৰণে বিড়ালৰ পোৱালিটোক সদায় কোনোবা নহয় কোনোবা প্ৰকাৰে মালিকৰ সৈতে সংযুক্ত কৰি তোলে আৰু বিড়ালৰ স্মৃতিশক্তিয়ে ইয়াত আৰু অধিক অৰিহণা যোগায়।

মানুহৰ দৰেই মেকুৰীৰো হ্ৰস্ব আৰু দীৰ্ঘম্যাদী স্মৃতিশক্তি থাকে, যাৰ বাবে এই প্ৰাণীবোৰে নিজৰ ৰুটিন আৰু অন্যান্য গুৰুত্বপূৰ্ণ পৰিঘটনাবোৰ মুখস্থ কৰিবলৈ সক্ষম হয়। পৰিয়ালৰ সহাৱস্থানৰ লগে লগে মেকুৰীবোৰে সদায় সেই মানুহবোৰক নিজৰ ওচৰত থকাত অভ্যস্ত হৈ পৰে, গতিকে যেতিয়া কিটিটোক কোনো কাৰণত পৰিত্যক্ত কৰা হয় বা মালিকক হেৰুৱাই পেলোৱা হয়, তেতিয়া ইয়াৰ প্ৰভাৱ বহুত অনুভৱ হয়।

মেকুৰীয়ে নিজৰ মালিকক মিছ কৰে আৰু ইয়াক বহু ধৰণে দেখুৱাব পাৰে

মেকুৰীৰ প্ৰেম আমি ভবাৰ পৰা পৃথক। কুকুৰৰ দৰে নহয়, যিবোৰ সকলো সময়তে মানুহৰ লগত আঠা লগাই থাকে: মেকুৰীয়ে নিজৰ ঠাই আৰু গোপনীয়তাক অতি মূল্য দিয়ে, আনকি কেতিয়াবা অকলে থকাটোও পছন্দ কৰে। অৱশ্যে ইয়াৰ অৰ্থ এইটো নহয় যে মেকুৰীয়ে নহয়তেওঁলোকে নিজৰ মানুহক ভাল পায় - আনকি কাৰণ আন কেইবাটাও মনোভাৱত বিড়ালৰ দৰে মৰমৰ প্ৰদৰ্শন উপস্থিত থাকে।

উদাহৰণস্বৰূপে যেতিয়া মেকুৰীটোৱে মালিকক হেৰুৱাই পেলায়, তেতিয়া ইয়াক বুজিবলৈ অতি সহজ, কাৰণ মালিক ঘৰ পোৱাৰ লগে লগে জন্তুটো ইতিমধ্যে তাতেই তেওঁৰ বাবে অপেক্ষা কৰি থাকে। এই সময়ত মেকুৰীটোৱে “নষ্টালজিয়াক হত্যা” কৰাৰ উপায় হিচাপে ওচৰত থকাৰ প্ৰৱণতা থাকে, আৰু তেওঁ আপোনাৰ কাষত থাকি টেলিভিছন চাই বা আপুনি আন কোনো কাম কৰা চাই আপত্তি নকৰে। তেওঁ বিচাৰে মাথোঁ আপোনাৰ সংগ আৰু মৰম, অৱশ্যেই!